Mark Slinkman (Borculo, 1973) begon zijn loopbaan als burgemeester in 2008 in de gemeente Rijnwaarden als een-na-jongste burgemeester van het land. In 2015 vervolgde hij zijn carrière als burgemeester van Berg en Dal. Berg en Dal is qua inwoneraantal ruim drie keer zo groot. In deze fusiegemeente van Groesbeek, Millingen aan de Rijn en Ubbergen is hij sinds 2021 aan zijn tweede termijn bezig. Mark Slinkman is een zeer betrokken mens en burgemeester. Hij zet zich dan ook met hart en ziel in voor alle oude- en nieuwe inwoners van zijn gemeente.
Carrière tot burgemeester
Mark Slinkman volgde de opleiding rechten aan de Universiteit Leiden met als doel notaris te worden. Na een periode werkzaam te zijn geweest als griffier en kandidaat-notaris, bleek zijn ambitie toch elders te liggen. ‘Als griffier had ik het geluk om achter elkaar twee fijne burgemeesters te treffen. Ik dacht: wat een leuk werk hebben zij, dat past veel beter bij mij en zou ik ook graag doen doen.’
De Franciscaanse voettocht die Mark Slinkman in diezelfde periode liep, droeg eveneens bij aan zijn keuze voor het ambt van burgemeester. Mark Slinkman: ‘Met een goede vriend leek het me bijzonder de tocht te maken die sint Franciscus liep van Assisi naar Rome. Die route uit de 13de eeuw kun je volgen tot je net voor Rome bent en is eigenlijk nog zo goed als intact. Het was een heel bijzondere tocht, je leert Italië op een totaal andere manier kennen.’
Mark Slinkman vond de tocht zeer waardevol. ‘Dagenlang ben je buiten, je bent uren en uren aan een stuk aan het lopen. Daardoor heb je alle tijd om terug te keren tot de kern. Ik ging mezelf de vraag stellen: wat houdt mij bezig, waar ben ik iedere dag druk mee, en hoe belangrijk is dat in het perspectief van een aantal weken waarin je tot jezelf komt?’ Ook stelde Mark Slinkman zichzelf de vraag of hij wel weken achtereen aan hypotheken wilde werken. De conclusie: hij werkt veel liever met mensen en voor de publieke zaak. En dus besloot Mark Slinkman een poging tot het burgemeesterschap te wagen. ‘De wandeltocht heeft me echt veel gebracht.’
Portefeuille van burgemeester Mark Slinkman
De portefeuille van Mark Slinkman als burgemeester van de gemeente Berg en Dal omvat de volgende zaken: Algemene en bestuurlijke zaken, de ((sub)regionale) Samenwerkingsagenda, Internationale samenwerking, Strategische visie, Beleidscoördinatie en Bedrijfsvoering/P&O, Juridische Zaken, Dienstverlening, Politie en openbare orde, Brandweer, veiligheid en rampenbestrijding, Coördinatie toezicht en handhaving en Coördinatie noodopvang Oekraïense vluchtelingen, en Integrale veiligheid.
Hiernaast heeft Mark Slinkman in crisissituaties de rol van ‘burgervader’ en houdt hij de vinger aan de pols op het gebied van de communicatie (met de media), representatie en voorlichting van de gemeente Berg en Dal.
Ook vervult Mark Slinkman een aantal nevenfuncties. Hij is voorzitter van de Raad van Toezicht van Markenheem, dat ouderen met een zorgvraag in de regio’s Bronckhorst en Doetinchem ondersteunt, van de Maartens Foundation, een initiatief van revalidatiecentrum de Sint Maartenskliniek dat samenwerkt met de meeste revalidatieklinieken in Nederland, en van de Iselinge Hogeschool. Ook is hij beschermheer van R.K. Schutterij Sint Hubertus in Groesbeek De Horst en van Fanfare Wilhelmina Groesbeek. Bovendien is hij lid van het Comité van Aanbeveling van de Royal Canadian Legion, “Branch 005 The Liberation of the Netherlands”. Tot slot is Mark Slinkman ook nog lid van de Gilderaad van de Federatie van Gelderse en Overijsselse schutterijen en schuttersgilden St. Hubertus.
Opvang vluchtelingen
Een voorbeeld van een verantwoordelijkheid die zeer belangrijk is voor Mark Slinkman, is de opvang van Oekraïners. Dit gaat hem echt aan het hart. ‘Toen de oorlog uitbrak hebben we moeders met kinderen opgevangen in een oude zusterflat op Dekkerswald, het voormalige sanatorium. En nu de oorlog echt nog niet lijkt te gaan eindigen, voorzie ik dat de maanden waarop we hadden gerekend, jaren gaan worden en wellicht dat de Oekraïners zelfs structureel zullen blijven. De kinderen krijgen Nederlandse les en beginnen te wortelen. Om de moeders heb ik zorgen. Zij werken wel, maar dit is voornamelijk werk dat ze zagen als tijdelijk, bijvoorbeeld als inpakker of in de schoonmaak. Terwijl ze zijn opgeleid tot iets heel anders. We moeten dus niet alleen nieuwe huisvesting verzorgen, maar ze ook helpen een nieuwe levensvervulling te vinden.’
Ook zet Mark Slinkman zich al langere tijd in voor de opvang van minderjarige asielzoekers. Hij maakte zich persoonlijk hard voor unanieme toestemming van de gemeenteraad om deze minderjarige vluchtelingen op te vangen. ‘We halen de norm van de spreidingswet nu bijna. Het is ons aandeel in de oplossing van de landelijke vluchtelingenproblematiek. Wel moeten we gaan kijken wat we over een halfjaar gaan doen als ze niet langer in het hotel kunnen blijven waar de helft van de jongeren verblijft. Ook blijft er een gestage toestroom. Ik ben dan ook aan het verkennen hoe we het structureel kunnen aanpakken. Daarbij hebben de jongeren recht op onderwijs, dus we kijken hoe we ze ondanks het lerarentekort toch iets kunnen bieden. We doen er alles aan om deze jongeren die hoogstwaarschijnlijk in Nederland mogen blijven te ondersteunen om hier een goede start te maken.’
Nijmeegse Vierdaagse
Een van de vrolijkere zaken die onder de verantwoordelijkheden van Mark Slinkman valt, is de Nijmeegse Vierdaagse, waarbij de route op de derde loopdag door Berg en Dal komt. Deze dag is ook wel bekend onder de naam: de Dag van Groesbeek. Er zijn voor die dag tribunes opgebouwd, er spelen muziekkapellen en voor het gemeentehuis staan tentjes waar feest wordt gevierd. Het college is bovendien de hele dag aanwezig.
Mark Slinkman: ‘Ik probeer er altijd de hele dag te zijn voor iedereen die belangrijk is voor de Vierdaagse. Dat betekent dat ik al om zeven uur ’s ochtends in het gemeentehuis ben om te ontbijten met de mensen die de hekken hebben geplaatst, de verkeersregelaars en degenen die de lunchpakketten maken voor de vrijwilligers. Daarna maak ik met de buitendienst een rondje langs de hele route in de gemeente, langs het Rode Kruis, de legerpost en de Canadezen bij de Oorlogsbegraafplaats. Om half tien, als de eerste lopers langskomen, probeer ik terug te zijn. Ik kom ze onderweg vaak al tegen op de Zevenheuvelenweg. Daarna sta ik tot een uur of drie op het podium om naar iedereen te zwaaien, totdat de bezemwagen die achter de laatste lopers aanrijdt voorbij is. Dan hebben we binnen nog een rondje met de vrijwilligers – als burgemeester wil je altijd wel meer mensen aandacht geven of in het zonnetje zetten – en dan ronden we rond vijf uur af.’
Wij zijn hier maar alleen
Toen hij nog burgemeester was van de gemeente Rijnwaarden, schreef Mark Slinkman vanuit die rol ook een boek: Wij zijn hier maar alleen. Hierin beschrijft hij het droevige lot van de gedeporteerde joodse slagersfamilie Northeimer uit Tolkamer, een van de zes dorpen die onder Rijnwaarden valt. ‘In Rijnwaarden was het traditie dat in aanloop naar Dodenherdenking de burgemeester aan alle groepen 8 vertelde over het belang van herdenken. De kinderen werd ook gevraagd een gedichtje te schrijven. In die traditie ging ik mee en een van de zaken die ik ieder jaar benoemde was het gezin dat in Tolkamer woonde, een vader, moeder en jongetje van vijf, die allemaal zijn weggevoerd en niet zijn teruggekomen. Daarover stond ook een stukje in een geschiedenisboek, maar dat was maar één pagina in dat boek. Ik vond het triest dat die mensen op die ene bladzijde na volkomen uit het collectieve geheugen waren verdwenen.’
Het was reden voor Mark Slinkman om in overleg met de huidige bewoners een plaquette aan het woonhuis van de familie te laten bevestigen. Naar aanleiding van de publiciteit die dat opleverde, ontving Mark Slinkman veel reacties, waaronder van het kerkbestuur dat aangaf dat de pastoor vaak bij een mevrouw van 97 kwam die het dienstmeisje van de familie was geweest. ‘Ik zocht haar op en ze bleek zich nog heel veel te herinneren. Ik vond dat ik haar herinneringen moest opschrijven voordat het te laat was.’
Vervolgens doken er mensen op die nog familiefoto’s hadden waarop ook het zoontje van het gezin stond. Mark Slinkman: ‘Ineens had ik een handjevol foto’s en verhalen. Ook was ik bij het NIOD beland, waar allerlei interessante zaken boven tafel kwamen: uit hetzelfde transport bleken er twee overlevenden te zijn en was er een incident bij de gaskamers waardoor het verhaal in het boek van Loe de Jong was gekomen. Ik kon het gezin dus ineens tot in de gaskamer volgen.’ Mark Slinkman besloot er een verhaal over te schrijven voor het magazine van de Heemkundekring. Maar het werd steeds meer. Mark Slinkman bleef onderzoek doen en de reeks van artikelen werd een boek van 300 bladzijden. ‘Ik heb er veel avonden en weekenden aan gewerkt, maar het gaf me het gevoel dat deze mensen weer een beetje tot leven kwamen. Van een voetnoot gingen ze echt weer leven. Dat vond ik heel bijzonder en dierbaar.’